Presio barometrikoa
Presio barometrikoa atmosferako aire- zutabearen pisuak eragiten du. Hainbat faktoreren araberakoa izaten da, batez ere tenperaturarena, horrek eragina baitu airearen dentsitatean eta, beraz, aire zutabearen pisuan. Neurketan eragiten duten beste faktoreetako batzuk hezetasuna eta haizea dira.
Kontuan hartuta presio barometrikoa sentsorearen (kasu honetan, BMP180) gainean dagoen aire- zutabearen araberakoa dela, sentsorea itsas mailarekiko zein altitudeetan kokatzen den kalkulatzeko ere erabili daiteke.
Presio barometrikoa barometroarekin neur daiteke, airearen dentsitatea edo presio atmosferikoa bezalako beste aldagai batzuk aztertu beharrik gabe. Neurketa-tresna hori 1643an Evangelista Torricelli fisikari italiarrak asmatu zuen, alde batetik irekitako hodi batean merkurioa sartu eta 760 mm-ko altueratik behera iristen ez zela konturatu zenean.
Horrela, Torricelli konturatu zen, hodiaren formari erreparatu gabe, merkurioa ezin zela inoiz 760 mm-ko altuera horretatik behera iritsi. Orduan, horrek ondorioztatu zuen presio barometrikoa existitzen zela, hau da, merkurioari altitude-balio horren azpitik iristea eragozten dion indarra.
Presio barometrikoak indar bat eragiten du objektu eta pertsonengan. Guregan, aldagai horrek eragin berezia du, izan ere, gizakiok ohituta gaude itsas mailan 160 mmHg-ko presioan oxigenoa arnastera. Presio horretan oxigenoa gorputzeko ehunetara eta hemoglobinara garraiatzen duen molekulak batez beste % 98ko asetasuna du.